ÇİĞDEM ÇİMEN Dilara Yaprakgül, ile henüz yeni tanıştık. Çok daha doğrusu öykülerini büyük bir beğeni ile okudum. Kendisi beni tanımıyor. Bunun hiçbir önemi yok. Onun kalemi çok güçlü. Sanki okumuyordum. O karşımdaydı. Büyüleyici dili ile durmadan anlatıyordu. Öyküsünü okurken satırlar arasında kendime dair izler buldum. Sihirli kelimeler cesaret verdi. Gelecekte neler yapmak istediğimi düşündüm. İçimdeki umut solmamak üzere bir kez daha yeşerdi. Dilara’nın hayata karşı duruşu insanı öykünün içine çekiyor. Onun en çaresiz anında yeniden doğuşunu, hepimiz için büyük bir ders olarak gördüm. Umutsuzluğu azmi ve çalışkanlığı ile ne güzel bertaraf etmiş. Zaten kendi ayakları üzerinde duran, hayatın günlük koşturması içerisinde düşlerine sırtını dönmeyen, kendini geliştirmeyi amaçlayan benliği kolay kolay kaybetmez. Dilara, kariyerinde yükselmeyi beklerken pandemiden dolayı işinden ayrılmak zorunda kalıyor. Baştan durum böyle anlaşılıyor. Ama işin gerçek yüzü şu ki; işveren kendisinden işi bı